امشب یه حس عجیب و غریبی داشتم ؛ یه حس خاصی از تنهایی با یه طعم به خصوص
هزار تا جمله توی ذهنم می چرخید و با تشویش خاصی کلمه هاش رو قورت می دادم و حرفهاش لای دندونام گیر میکرد!
شده تا حالا حس کنی خودت هم حوصله و شایدم جرات اهمیت دادن به فکر ها و حرفهای خودت رو نداری؟
فقط خدا میدونه چه مرگته !
آدمهایی که دوست دارن رو بیشر از بقیه اذیت میکنی چو ن نمی تونی باهاشو ن ارتباط برقرار کنی و فکر می کنی هیچ کس حرفت رو نمی فهمه !!
حست رو نمی تونی با هیچ کس تقسیم کنی .
و وقتی دقت میکنی می بینی همه آدمها دنبال اینن که با کمترین انرژی یکی رو پیدا کنن که حرفشون رو بفهمه ! حتی تو لحظه های کاملا فیزیکی زندگی !!!!
شادی
عاقبت جوینده یابنده بود.
حس غریب چیزی هست که خیلی ها خیال اونو هم نمی تونن به خودشون راه بدن. حسی که شناخته شده نیست. حسی که مختص به خود آدمه. ولی به نظر من تنهایی حس غریبی نیست . بخشی هست از زندگی همه ی ما ها.
ولی خوب کیفیت و موقعیت اون میتونه فرق داشته باشد. تنهایی یک آدم تویه یک زندان انفرادی. یا تنهایی یک نفر بین یک خانواده ده نفری . یا تنهایی که بعد از ترک یک دوست خواهر و برادر یا پدر و مادر نصیب آدم میشه. حالا من نمیدونم که این تنهایی اذیتت می کنه یا خیلی اور دوز شده.
از تنهایی مگریز.
به تنهایی مگریز.
گه گاه آنرا بجوی و تجربه کن .
نکته دیگر اینکه به نظر من میزان انرژی که آدما صرف پیدا کردن آدمی میکنند که حرفشون رو بفهمه بستگی به طبیعت حرف دارد. تو اگه یک آدم معمولی باشی با حرفای معمولی . پس نباید پیدا کردن این آدم خیلی اذیتت کنه. چون زمینه آدمهایی که دلمشغولی های معمولی دارند با زمینه تو هم همخونی دارند. و تعداد این آدما هم زیاده. ولی اگر انرژی زیادی باید صرف کنی دلیلش این است که زمینه تو با زمینه خیلی آدما متفاوته. قصد مقایسه و بهتری و بدتری ندارم ولی واقعیتش اینه که فرق می کنه. ولی به نظر من پیدا کردن این آدم ارزش صرف انرژی به میزان لازم رو داره پس لینک به همون حرفه ندا.
با پوزش از شادی و بقیه دوستان . بخاطر این حرفای شبه روشنفکری ام یا اگه بر وزن فیلمفارسی بخوام بگم میشه روشنفکری فارسی.
نه بابا ! ساسان تو هم یه شکوفه ی روشنفکری که هنوز گل نشده . تو هم تلاش کن عاقبت تو هم یه روز سروش می شی ( البته این یه آرزوی خوب برای توه درک کن )