سلام به همه بچه های خوب ویلاگ.خیلی خوشحالم که روز به روز داره به تعداد آشناهای دل اضافه می شه.این یعنی یه افتخار،یعنی اینکه ما داریم به هم نزدیک و نزدیک تر می شیم.اونقدر نزدیک که می تونیم همدیگرو ببینیم،اما اینبار نه عیبای همو،بلکه داریم دلای همو می بینیم.می خوایم غمای هم و شادیهای همو ببینیم و با هم شریک بشیم.داریم کم کم یاد می گیریم که حس همو اونجوری که هست درک کنیم و به باورهای هم احترام بگذاریم.دیگه فرقی نمی کنه از کجا باشیم،توی مشهد باشیم یا تهران یا کرمان و یا هر جای دیگه از این کره خاکی.مهم اینه که با همیم و از این با هم بودن لذت می بریم.همه چی داره خوب پیش می ره.چون همه با همیم.امیدوارم که روز به روز به تعداد بچه ها اضافه بشه تا دردامون کم بشه،تا شریک غمامون بیشتر بشه و تحملش آسون تر و تا روزای قشنگمون قشنگتر بشه و با دوام تر.
امیدوارم که یه روز همه بچه های وبلاگ دور هم جمع بشن و از نزدیک همو ببینن.
من منتظر نوشته های همه هستم و از خط به خط اون لذت می برم چون از ته دل بر می آد و همش قابل فهمه.از اونایی که یه زمان می نوشتن و حالا به هر دلیلی نمی نویسن می خوام که به خاطر هممون بازم شروع کنن.من میرم اما بازم می آم مثل همه شما...
احسان