تا کی کند سیاهی چندین دراز دستی...

     هفته ی خوبی نداشتم.امتحان میان ترم فرانسه که از اول هفته بد جوری حالم رو گرفته بود، بس نبود که کیف جیبیم رو هم زدن. گواهینامه، کارت دانشجویی و چند تا کارت دیگه هم توش بود. خوشبختانه بعد از دو روز پیدا شد. البته بدون پول! از اون دزدای مسلمون بود!!

نمی دونم چرا امسال از اولش مزخرف شروع شد. چند انسان شریف و نازنین رو از دست دادیم.اول از همه ودرست در تعطیلات عید، آیت الله آشتیانی؛ بعدش پاپ و آخر سر هم شاهرخ مسکوب. خدایشان بیامرزد.

این هفته که ژوزفینا(کامپیوترم)هم شده بود قوز بالا قوز.نمی دونم چش شده بود که اینترنت و ورد و ویندوز و همه رو انداخته بود به جون هم-- یه پست نسبتا طولانی رو تقریبا سه بار تایپ کردم، ولی نشد پابلیشش کنم. بعدشم که دیدم زمانش گذشته و کلا بی خیالش شدم.

چهارشنبه بعد از ظهر از دانشگاه  بر گشته بودم خونه. تنها بودم. بچه ها کلاس بودن، مامان- بابا هم جماعتخونه. مامان آب وبرق؛ بابا هم مرکزی(به تعبیر درست تر جماعتخانه ی کوهسنگی) وایترب و از اونجور جاهای خوب خوب. خلاصه تنهایی می تونستم هرغلطی که دلم می خواست بکنم. ترجیح دادم جلوی ژوزفینا ولو بشم وبه یه موسیقی ملایم گوش کنم. یادم نیست چی بود فقط مطلعش!!! این بود:            

 She loves me not.                                                                         

 در همین اثنا یه دفعه تلفن اتاقم زنگ زد. زنگ هم که نیست، دیوارای خونه رو می لرزونه!هر دفعه که زنگ می زنه، خانوادگی تا آستانه ی سنگکوب میریم. دستم رو بلند کردم وبه اولین چیزی که خورد، برشداشتم. گوشی تلفن بود.

دوستی بود قدیمی. یار غار و رفیق شبانه های رندی و... شبهای سر به شانه ی هم گذاشتن و تا سحر گریستن وشعر خواندن...و ازاین جور کارهای خوب و بهداشتی!!! خبر خوشی داد. یک نسخه از آخرین چاپ رمان سمفونی مردگان گیرش اومده بود. با طرح روی جلد جدید و ژیگول و مامان! این رمان شاهکار عباس خان   Fall in loveمعروفیه که خیلی

خودش و همتای آمریکاییش ویلیام فاکنرم.

از اولین باری که این رمان رو در دوران دبیرستان خوندم، تا حالا چندین بار بهش مجددا رجوع کردم.عمدتا بخاطر شعر زیباش. شعری عاشقانه اما حماسی که تقدیمش میکنم به همه ی آشنایان دل:

خون گدایی همچو من رسمی زحلاج است وبس

زنجیر عشق سلسله ماند به پا تا پای دار

 
ای ابر عشق دردمند،ای دختر قداره بند

من تار تو زخمی بزن،امشب بیا بر من ببار

لب بسته ام از هجر تو مردی زخیل مردگان

هم برزخ این روزگار هم ترس از پایان کار

دردا که دل در ماتم است کی می تواند از فراق

بگریزد از این آشیان تا کی بماند روزه دار

بلبل چه می داند که بربام کدام آید فرود

آزاده و عاری زشب، پنداردت آزادگار

آیم چو چنگ اندر خروش چون زخم بر من می زنند

این مردمان رنگ رنگ، این دشمنان نابکار

امشب نگار سرکشم دزدیده قلب آتشم

آتشفشان خامشم، تصویر سرد کوهسار

ای وای بر سوته دلان وعاشقان بی نشان

متروکه های بین راه ویرانه های شادخوار

آتش زنید بر خانه ام این جسم را بی جان کنید

خاکسترم بر باده ها، تندیس من مردانه وار

پرچم نشان یادها ، هم بر فراز بام ها

فرسوده در ایام ها، عشق نهان یادگار

                                             سورئالیست.