که عشق آسان نمود اول ولی افتاده مشکل ها.

امشب می خواستم بنویسم.
چرا.
چون که بقیه نخواستن، یا نتونستن یا حسشو نداشتن.
یا یا یا.
اصلا به من چه که چرا.
خوب نکردن.
اول.... دوم هم.
بعدش می خواستم بنویسم که الا یا ایها الساقی
ادرکاسان و ناولها.
بعنوان عنوانش.
ولی هر چی به مخیله ام فشار وارد کردم معنیشو یادم نیومد.
همین بود که بی خیال شدم.

ولی حالا چرا می خواستم بنویسم.
بخاطر رئیس ابوطالب.
نه .
بخاطر احسان.
نه.
بخاطر چی.
بخاطر اینکه دنیا از این بازی ها زیاد داره.
تا موقعی که سره خودت نیومده باشه.
بعد که اومد می بینی که چقدر هولناکه حتی اگه بازی باشه.
اصلا دوستش نداری.
بازی رو میگم. ولی خوب هست. تو هم بازیگری. اینکه چقدر خوب بازی کنی برنده یا بازنده رو مشخص می کنه.
ولی اینکه برنده بشی یا بازنده اصلا مهم نیست.
چون هم برنده بودن خوب است و صد البته بازنده بودن.
چون بازنده که بودی به امید برنده بودن شاید بخوای زندگی کنی.
ولی چند دفعه میتونی قول بدی که برنده بشی و باز هم .
پس بیخیالش.
یادمه از اون روزهایی که یکی بنام آدمک می نوشت.
از این پسوند ک انتظار داشتی که کوچیک باشه و بنویسه
ولی از تویه نوشتش بزرگی چشمتو می زد. اصلا باور کردنی نبود.
و حالا اون دوست من باید سکاندار زندگی ای باشه که تازه ناخداشو از دست داده.
ناخدایی که اصلا به قیافش نمی خورد که خیلی مهربون باشه . حتی اگه چند دفعه ای هم تویه ذوق من زده باشه.
ولی مثله همه آدما که باید کاشف خوبی داشته باشند خوب اون هم توسط فقط بعضی ها کشف شد.
و همونها بودن که خوب بی اون بودن نفسشون رو تنگ می کنه.
مثله بچه گی های خودم.
و چقدر جزع فزع.
یاده داستان حسنک وزیر افتادم.
و اینکه من خودم چه خواهم کرد.
یاده حضرت موسی که خدا بهش گفت فکر نکن که اگر تو بجای فرعون بودی از اون خیلی بهتر بودی. به یاد فیلم بدو لولا بدو که اصلا ندیدمش.
به یاد این همه فکر سرگردان و علاف که در گذرند.
و اینکه در آن شلوغی و سر و صدا کی به چی فکر می کنه.
به یاد اون راننده نعش کش. آقا مجید که کلی باهاش رفیق شدم.
به یاد اون غسال و ممد اقا و
که هر کدومشون چه جوری به دنیا نگاه می کنند.
و اون بنده خدایی که روزه سوم رئیس ما سر قبر عزیزشون سه نفری تنها اشک می ریختن.
و ما چقدر زیاد با هم اشک می ریختیم. البته به استثنای من.

و یاد اون مراسم عزاداری که نوحه خونه برای اینکه اشکه صاحبان عزا رو در بیاره تویه صحرای کربلا ویراژ میداد.

به یاد خدا که نقاشیش هزار رنگه و هزار طرح .
مثله ابر و باد که در عین بی نظمی موید نهایت نظم ممکن است.
من هم تسلیت می گم.
بخاطر اینکه نمی تونم درست درک کنم که چی گذشته و چه رفته.
فقط می تونم تسلیت بگم.
بقول رفیقی زیادی نطق می کنم.
و یاده دیشب افتادم و امشب.
و اس ام اسی که امشب به دوستی زدم.
خورشیدم نیم سوز شده.
شما قرضی ندارین؟
حتی یک نصفه.

احسان و محمد حسین و شهره و رئیس کل قوا و خاله ی مهرداد.
این است صدای احسان دبلیو.
و این است راهی که می پیمایم
توکل بر خدا.


دوستتان دارم.
همان اندازه که لایقش هستم.
ساسان.
---------